ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012


ΜΕΓΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ BALTAZARblogspot ΣΤΟΝ ΤΖΟΝ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ ΚΕΝΕΝΤΙ.


Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι
Το τέλος του «πιτσιρικά» προέδρου.

O
Τζον «Τζακ» Φιτζέραλντ Κένεντι σε ηλικία µό-
λις 43 ετών εκλέγεται στο ύπατο αξίωµα των
ΗΠΑ ως υποψήφιος των ∆ηµοκρατικών και
ορκίζεται 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ τον Ιανου-
άριο του 1961. Η διαφορά µε την οποία επι-
κράτησε ο Ρωµαιοκαθολικός Ιρλανδός έναντι του Ρεπου-
µπλικάνου αντιπάλου του Ρίτσαρντ Νίξον ήταν οριακή, µι-
κρότερη του 0,1%.
Από την αρχή της θητείας του εφάρµοσε µια προοδευτική
για την εποχή εσωτερική πολιτική, καταθέτοντας νοµοθε-
τικές ρυθµίσεις που αφορούσαν την εξάλειψη του έντονου
προβλήµατος των φυλετικών διακρίσεων, αλλά και τους το-
µείς της υγείας, της παιδείας και της κατοικίας – σηµαντι-
κά προβλήµατα εκείνη την εποχή για τον µέσο Αµερικανό.
Στον τοµέα της οικονοµίας το πρόγραµµά του προκάλεσε έ-
ντονες αντιδράσεις στους χρηµατιστηριακούς κύκλους και
κατ’ επέκταση στην οικονοµικά εύρωστη τάξη, ενώ το νο-
µικό πλαίσιο που προωθούσε, ώστε να δοθούν ίσες ευκαι-
ρίες στους µαύρους Αµερικανούς πολίτες, δηµιούργησε ε-
σωκοµµατική αντιπαλότητα µεταξύ των ∆ηµοκρατικών του
 Κογκρέσου και του Λευκού Οίκου.


ΡΕΣΙΤΑΛ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ.


Ήταν 15 Οκτωβρίου του 1962, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι πληροφορήθηκε από τις υπηρεσίες κατασκοπίας ότι 42 σοβιετικοί βαλλιστικοί πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές, βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην Κούβα και μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Την ανάπτυξή τους είχε επιτρέψει ο Φιντέλ Κάστρο, φοβούμενος αμερικανική επέμβαση.
Οι δεκατρείς μέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο επικίνδυνες που πέρασε η ανθρωπότητα. Στις 22 Οκτωβρίου ο πρόεδρος Κένεντι ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό Ναυτικό θα επέβαλλε αποκλεισμό της Κούβας και θα προχωρούσε στην «κατάσχεση επιθετικών όπλων και συναφούς υλικού» που σοβιετικά σκάφη θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να τα παραδώσουν στην Κούβα. Τις επόμενες ημέρες σοβιετικά πλοία που κατευθύνονταν προς την Κούβα άλλαξαν πορεία και απομακρύνθηκαν από τη ζώνη του αποκλεισμού.
H ένταση κλιμακωνόταν διαρκώς και ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου πλησίαζε ολοένα, καθώς ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις ανταλλάσσονταν πυρετώδη μηνύματα. Η κρίση κορυφώθηκε στις 27 Οκτωβρίου, όταν ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος U2 καταρρίφθηκε στον εναέριο χώρο της Κούβας, ενώ ένα άλλο αναχαιτίστηκε πάνω από τη Ρωσία.
Η σύρραξη αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, στις 28 Οκτωβρίου, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ δέχτηκε να σταματήσουν οι εργασίες για την εγκατάσταση των πυραύλων και να αποσυρθούν όσοι βρίσκονταν ήδη στο νησί. Σε αντάλλαγμα, ο Κένεντι δεσμεύθηκε ότι ουδέποτε οι ΗΠΑ θα εισέβαλλαν στην Κούβα, ενώ έδωσε και μυστική υπόσχεση για την απομάκρυνση των πυρηνικών πυραύλων που είχαν εγκατασταθεί κατά το παρελθόν στην Τουρκία.
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι δύο υπερδυνάμεις άρχισαν να πραγματοποιούν τα υπεσχημένα και ως το τέλος Νοεμβρίου η κρίση είχε ξεπεραστεί. Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο αρνήθηκε να δεχθεί παρατηρητές του ΟΗΕ στη χώρα του, δυσαρεστημένος από το γεγονός ότι είχε αποκλεισθεί από τις επαφές Κένεντι - Χρουστσόφ και όντας εξοργισμένος με τον σοβιετικό ηγέτη για τη στάση του.


Η ΔΟΛΟΦΩΝΙΑ ΣΤΟ  ΝΤΑΛΑΣ....

Ηταν 1963, 22 Νοεμβρίου Παρασκευή πρωί, ώρα 11.40 τοπική ώρα. Το προεδρικό αεροσκάφος Αir Force Οne τροχιοδρομούσε πάνω στον βρεγμένο διάδρομο του αεροδρομίου. Ενα τυχαίο γεγονός, ο ήλιος που είχε διαδεχθεί την ξαφνική βροχή, στάθηκε η αιτία για την οποία οι μυστικές υπηρεσίες δεν τοποθέτησαν το διάφανο αλεξίσφαιρο κάλυμμα της προεδρικής λιμουζίνας κατά τη διαδρομή της ενώπιον πλήθους που επευφημούσε στους δρόμους του Ντάλας. Λιγότερο από μία ώρα μετά, στις 12.30, ο Κένεντι έγερνε νεκρός στην αγκαλιά της γυναίκας του και στις 17.58 της ίδιας ημέρας επέστρεφε μέσα σε φέρετρο στην αεροπορική βάση Αndrews για να πάρει τον δρόμο για το Ναυτικό Νοσοκομείο της Βethesda, στο Μaryland, όπου έγινε η νεκροψία. Καίτοι η υπόθεση έκλεισε οριστικά κάμποσες δεκαετίες πριν, η ταυτότητα του δολοφόνου (που όλα δείχνουν πως δεν ήταν ένας) αμφισβητείται ακόμη... 



Επτά μήνες χρειάστηκε για να εκδώσει το πόρισμά της η επιτροπή που, υπό του πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας Ερλ Ουόρεν, σχηματίστηκε για τη διενέργεια έρευνας γύρω από τη δολοφονία Κένεντι, η είδηση της οποίας πάγωσε κυριολεκτικά τον πλανήτη. Κατ΄ εντολήν 15 επιφανών δικηγόρων και με εξουσιοδότηση του Κογκρέσου, το FΒΙ ανέκρινε 25.000 άτομα και υπέβαλε 2.300 εκθέσεις, συνολικά 25.400 σελίδων. Οι μυστικές υπηρεσίες ανέκριναν άλλα 1.550 άτομα και υπέβαλαν 800 εκθέσεις 4.600 σελίδων. Επιπλέον, σε 51 συνεδριάσεις της, κεκλεισμένων των θυρών, η επιτροπή άκουσε τις καταθέσεις 552 μαρτύρων και τελικά παρέδωσε το πόρισμά της στον πρόεδρο Τζόνσον στις 24 Σεπτεμβρίου 1964. Ο Τζόνσον το έδωσε με τη σειρά του στη δημοσιότητα στις 27 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, στην Ουάσιγκτον. Το πόρισμα από μόνο του είχε 706 σελίδες κείμενο, 158 φωτογραφίες, χάρτες και άλλα τεκμήρια, ενώ το σύνολο των εγγράφων βρίσκεται σήμερα καταχωρισμένο σε 24 τόμους, συνολικά 13.000 σελίδων. Το ερώτημα όμως παραμένει: Ηταν ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ ο πραγματικός ένοχος εκείνης της στυγερής δολοφονίας; Και αν ήταν, βρέθηκε μόνος του στον τόπο του εγκλήματος ή είχε συνεργούς; Είναι εντυπωσιακό πως τις θεωρίες συνωμοσίας που γρήγορα ξεπέρασαν τα όρια των ΗΠΑ και έφτασαν ως την άλλη άκρη του Ατλαντικού προσπάθησε να εξουδετερώσει στο σύνολό του ο αμερικανικός Τύπος, ακόμη και η ίδια η οικογένεια των Κένεντι. «Καμία εύλογη αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει ότι η δολοφονία του προέδρου Κένεντι ήταν ατομική υπόθεση του Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ» έγραφε η «Νew Υork Ηerald Τribune» στο φύλλο τής 28ης Σεπτεμβρίου. Την ίδια ημέρα ο αδελφός του, υπουργός Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι, δήλωνε: «Εχω πεισθεί ότι o Οσβαλντ υπήρξε ο μόνος υπεύθυνος της δολοφονίας και ότι δεν δέχτηκε βοήθεια ή συμπαράσταση από κανέναν», ενώ η εφημερίδα «Νew Υork Τimes» υποστήριζε πως «τόσο τα γεγονότα όσο και οι αποδείξεις της έκθεσης Ουόρεν καταρρίπτουν όλες τις θεωρίες για συνωμοσία οργανωμένη είτε στην Αμερική είτε στο εξωτερικό».



Στον αντίποδα ακριβώς ο ευρωπαϊκός Τύπος χαρακτήριζε «ειλικρινή,αλλά ανεπαρκή την έκθεση Ουόρεν» (εφημερίδα του Μονάχου), ο «Guardian» του Λονδίνου αναγνώριζε το κενό που άφηνε η δολοφονία του κύριου μάρτυρα και βασικού ενόχου Οσβαλντ μόλις δύο ημέρες μετά τη δολοφονία Κένεντι από τον μαφιόζο και ιδιοκτήτη νυκτερινών κέντρων στο Ντάλας Τζακ Ρούμπι, ενώ ο ιταλικός Τύπος σχεδόν στο σύνολό του στήριζε τη θεωρία ότι οικονομικά συμφέροντα στον τομέα των πετρελαίων και της πολεμικής βιομηχανίας του Ντάλας που εκπροσωπούσε η υποψηφιότητα του Γκολντγουότερ όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων του αμερικανού προέδρου. Τις ίδιες θεωρίες πάνω κάτω υποστήριζαν ο γαλλικός και σοβιετικός Τύπος. 
Αποκαλυπτικό της στάσης του ρωσικού λαού είναι το πολυσέλιδο έγγραφο τού τότε επιτετραμμένου της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα Ι. Τζούνη που έγραφε: «Ευθύς ως μετεδόθη η είδησις, και παρά το επικρατούν ψύχος, Μοσχοβίτες συνεκεντρώθησαν εις σιωπηλάς ομάδας προ του μεγάρου της Αμερικανικής Πρεσβείας. Η κατήφεια και η ανησυχία ήσαν έκδηλες εις τα πρόσωπα των συγκεντρωθέντων. Τα αυτά αισθήματα επεκράτησαν καθ΄ όλην την ημέραν με κύριον θέμα συνομιλίας την δολοφονίαν του Προέδρου.Η νεότης του,αι τραγικαί συνθήκαι υφ΄ άς εβλήθη, πεσών εις τας αγκάλας της συζύγου του, τα απορφανισθένταανήλικα τέκνα του, πάντα ταύτα συνέβαλον εις το να συγκινούν την ψυχή του αγαθού ρωσικού λαού και να προκαλέσουν ειλικρινήαισθήματα θλίψεως και αποτροπιασμού διά το έγκλημα. Ταυτοχρόνως εξήροντο εις τας κατ΄ ιδίαν συνομιλίας η φρόνησις και η φιλειρηνική πολιτική τού εκλιπόντος Προέδρου και εξεφράζετο ανησυχία διά το μέλλον...». Ενώ για τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΣΕ Νικίτα Χρουστσόφ, για τον οποίον προσφάτως αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα αναφέρουν ότι, σύμφωνα με πληροφορίες πρακτόρων των ΗΠΑ στη ρωσική πρωτεύουσα, έκλαψε πολύ όταν έμαθε για τη δολοφονία του Κένεντι, σημείωνε: «...ο κ.Χρουστσόφ ενεφανίσθη ενωρίς την πρωίαν της 23ης σύννους και κατηφής εις το αεροδρόμιο της Μόσχας προς υποδοχήν του επανακάμπτοντος από της επισήμου επισκέψεώς του εις Ιράν κ.Μπρέζνιεφ» 

ΟΣΒΑΛΝΤ , ΤΟ ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΟ ΘΥΜΑ;

Την υπόθεση πάντως συσκότιζε ακόμη περισσότερο η ίδια η περίπτωση του Οσβαλντ που, γεννημένος το 1939 στη Νέα Ορλεάνη, εξεδήλωσε από νωρίς περίεργα συμπτώματα ακολουθώντας τη μητέρα του σε διάφορες Πολιτείες μέχρις ότου εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Μαθητής με περίεργη και εσωστρεφή συμπεριφορά, απροσάρμοστος σύμφωνα με καθηγητές του, εξελίχθηκε σε άνδρα με αμφιλεγόμενη προσωπικότητα: ενώ κατατάχθηκε εθελοντικά στο Σώμα των Πεζοναυτών, εξεδήλωσε στη διάρκεια της θητείας του στην Καλιφόρνια κομμουνιστικές τάσεις. Το 1959 απολύθηκε από τον στρατό και, αφού πρώτα απέτυχε μέσω Κούβας να λάβει βίζα για να φύγει στη Ρωσία, κατάφερε να φτάσει στη Μόσχα μέσω αρχικά της Αγγλίας και στη συνέχεια της Φινλανδίας. Εργάτης στο Μινσκ, όπου γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του Μαρίνα Νικολάγεβνα Προυσάκοβα, με την οποία απέκτησε μία κόρη, επέστρεψε με δαπάνες της αμερικανικής πρεσβείας Μόσχας στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στο Ντάλας εργαζόμενος ως αποθηκάριος. Εκεί έγινε μέλος μιας μυστηριώδους φιλοκουβανικής οργάνωσης. Το ερώτημα αν τελικά ήταν πράκτορας της CΙΑ, όπως αφήνεται να εννοηθεί μέσα από το πολυκύμαντο παρελθόν του, ενισχύεται από δύο τινά: την καταστροφή φακέλου που τον αφορούσε μέσα στη CΙΑ, μόλις μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Κένεντι, όπως και τη θεωρία ότι ο αμερικανός πρόεδρος σχεδίαζε μετά την αποτυχία της απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων να επιδιώξει τη φιλία ή- το λιγότερο- τη συνύπαρξη με την Κούβα και, μέσω αυτής, με τη Σοβιετική Ενωση. Προς την κατεύθυνση αυτή μάλιστα μελετούσε σχέδιο συνάντησης του αδελφού του Ρόμπερτ με τον Τσε Γκεβάρα, σχέδιο το οποίο θα ανακοίνωνε στο τέλος της επίσκεψής του στο Ντάλας, όπου διαβιούσε συμπαγής κοινότητα αντικαστρικών Κουβανών.


   Η δολοφονία του Οσβαλντ από τον Ρούμπι, για τον οποίο επίσης λεγόταν ότι διατηρούσε δεσμούς με τη CΙΑ, ήταν, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, μέρος απλώς του τελικού σχεδίου. Ας σημειωθεί ότι ο Ρούμπι πέθανε στη φυλακή τρία χρόνια αργότερα από καρκίνο. Είχε προηγηθεί ο μυστηριώδης θάνατος τεσσάρων από τους πέντε μάρτυρες (ο πέμπτος εξαφανίστηκε) που θα κατέθεταν στη δίκη υπέρ του Ρούμπι στην υπόθεση δολοφονίας του Οσβαλντ. Ενα ακόμη στοιχείο που αναζητεί ερμηνεία είναι η δημοσίευση επί πληρωμή σε πένθιμο πλαίσιο στην εφημερίδα «Μorning Νews» του Ντάλας, την ίδια ημέρα άφιξης εκεί του Κένεντι, της φράσης «Καλώς ήλθατε στο Ντάλας, κύριε Κένεντι». 


 ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΩΝΙΑ Ο ΚΕΝΕΝΤΙ ΣΤΕΛΝΕΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΕΛΛΗΝΑ ΝΕΟΕΚΛΕΓΕΝΤΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ....

  Δέκα ημέρες πριν από τη δολοφονία του, στις 12 Νοεμβρίου 1963, ο Κένεντι έστελνε συγχαρητήριο τηλεγράφημα  στον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου καταλήγοντας με την ευχή  «Είθε η ελληνοαμερικανική φιλία και αμοιβαία συνεργασία να διαρκέσει τόσο μακρά όσο η Ακρόπολη παραμένει σύμβολο των ελευθέρων ανθρώπων απανταχού της Γης» (ΑΠ ΓΗ412-73). Την ευχαριστήρια απάντηση Παπανδρέου ο Κένεντι δεν ανέγνωσε ποτέ αφού, όπως τηλεγραφούσε από την Ουάσιγκτον ο έλληνας πρεσβευτής Α. Μάτσας, «Κύριος Κennedy απουσιάζει εκ Washington όπου αναμένεται επιστρέψη πιθανώς Δευτέραν». ( 16 Νοεμβρίου 1963). Ηταν όμως ήδη αργά... 

Η ΣΥΝΟΜΟΣΙΑ.

«Είμαι ένα κοροΐδο, είμαι ένα κοροΐδο!» φώναζε κλαίγοντας ο Λι Χάρβει Όσβαλντκατά την κράτησή του στις φυλακές του Ντάλας.
Πέρασαν 48 χρόνια, όταν δολοφονήθηκε στο Ντάλας του Τέξας, ο Τζον Φιτζέραλντ «Τζακ» Κένεντι (John Fitzgerald "Jack" Kennedy ή J.F.K.), ο 35ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αποκλειστικός υπεύθυνος για τη δολοφονία του ήταν ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, (Lee Harvey Oswald, 1939 – 1963) άποψη η οποία έχει αμφισβητηθεί.Η κοινή γνώμη εξακολουθεί να είναι διχασμένη σχετικά με την ευθύνη του Όσβαλντ, με 7 στους 10 Αμερικανούς να δηλώνουν το 2003 σε δημοσκόπηση του ABC News ότι πιστεύουν πως η δολοφονία ήταν αποτέλεσμα συνωμοσίας και όχι η πράξη ενός ανθρώπου. Αν από όλες τις θεωρίες συνομωσίας για την δολοφονία του Κέννεντι δεχθούμε τελικά την πιο πρόσφατη, δηλαδή εκείνη που εμπλέκει τον Όσβαλντ, τότε υπάρχει πιθανότητα ο «ιδανικός ύποπτος» να αποτελεί και την πιο γνωστή περίπτωση χρησιμοποίησης «δολοφόνου μιας χρήσης», κατασκευασμένου κατά πάσα πιθανότητα μέσα από το πρόγραμμα ΜΚ-ULTRA.Ο βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι αποδείχτηκε πως δεν είχε συνείδηση της εγκληματικής του πράξης. 
Τα στοιχεία που κατατέληξαν στο δικαστήριο απέδειξαν ότι ο Όσβαλντ, ναι μεν είχε τραβήξει τη σκανδάλη, αλλά δεν το θυμόταν! Όταν φυσικά άρχισε να θυμάται και κινδύνευε έτσι να αποκαλυφθεί η ανάμειξη της CIA στην υπόθεση, έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου κρατούνταν, τον περίμενε ο Τζακ Ρούμπι (Jack Ruby, πραγματικό όνομα Jacob Rubenstein, 1911 – 1967), ο οποίος και τον σκότωσε εν ψυχρώ.Ενδιαφέρον είναι ότι και ο Τζακ Ρούμπι δεν μπόρεσε να εξηγήσει τους λόγους της πράξης του. Στο τέλος ωστόσο ισχυρίστηκε ότι το έκανε, για να εκδικηθεί τον θάνατο του προέδρου. Ο ερευνητής της υπόθεσης, που μίλησε μαζί του, είχε την εντύπωση ότι ο Ρούμπι είχε πολλά διανοητικά κενά, συχνό φαινόμενο σε θύματα που έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου»...
Το 1967 ένα underground συνωμοσιολογικό βιβλίο με τίτλο “Were we Controlled?”, γραμμένο από έναν συγγραφέα που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Λίνκολ Λούορενς (Lincoln Lawrence), υποστήριζε πως τόσο ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, όσο και ο δολοφόνος του Τζακ Ρούμπι υπήρξαν κατά κάποιον τρόπο θύματα Mind Control. Το συμπέρασμα ήταν ότι και οι δυο τους ήταν υπνωτικο-προγραμματισμένοι δολοφόνοι
«μιας χρήσεως».
Ο συγγραφέας άντλησε σημαντικές πληροφορίες από τη μητέρα του Λι Χάρβεϊ, τη Μαργαρίτα Όσβαλντ. Είναι γεγονός ότι τον Ιούνιο του 1960 η Μαργαρίτα Όσβαλντ εμφανίστηκε στην Ουάσιγκτον στα γραφεία του FBI υποστηρίζοντας πως η συμπεριφορά του γιου της είχε γίνει αλλοπρόσαλλη και πως η ίδια υποψιαζόταν ότι ο Λι είχε απαχθεί στον δρόμο για την Ευρώπη και πως κάποιος απατεώνας χρησιμοποιούσε τα στοιχεία του. Μάλιστα ο ίδιος ο Έντγκαρ Χούβερ ενδιαφέρθηκε για την περίπτωσή του σε ένα μνημόνιο που κατέθεσε ρωτώντας για τα έγγραφα του Όσβαλντ: «Υπάρχει μια πιθανότητα ένας απατεώνας να χρησιμοποίησε τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του Όσβαλντ».
Ο Λίνκολ Λούορενς έγραψε στο βιβλίο “Were we Controlled?”, πως ο Όσβαλντ είχε προγραμματιστεί για να δολοφονήσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, επειδή αποτελούσε τμήμα ενός πειράματος μιας μυστικής ομάδας που χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμό Ραδιο-Υπνωτικού Ενδοεγκεφαλικού Ελέγχου και Ηλεκτρονικής Διάλυσης της Μνήμης (RHIC – EDOM). Η μυστηριώδης ζωή και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Όσβαλντ συγκλίνουν προς αυτή τη θεωρία.
Ο Λούορενς υποστήριξε πως όταν ο Οσβαλντ βρισκόταν σε καταστολή στο νοσοκομείο του Μινσκ στη Σοβιετική Ένωση, του εμφυτεύτηκε ένας μικροπομπός που μπορούσε να του δημιουργεί υπνωτικές καταστάσεις. Η αλήθεια είναι πως ο Όσβαλντ όντως νοσηλεύτηκε για μια περίοδο σε ένα σοβιετικό νοσοκομείο για να θεραπευτεί από μια λοίμωξη του ακουστικού συστήματος. Και είναι γεγονός πως ο αδελφός και η μητέρα του παρατήρησαν σε αυτόν μεγάλες αλλαγές στη συμπεριφορά του, μόλις επέστρεψε από τη Ρωσία.
Ο διευθυντής της CIA ΜακΚόνε (McCone) έγραψε ένα μνημόνιο το 1964 στο οποίο ανέφερε πως ο Όσβαλντ ήταν πιθανότατα «χημικά ή ηλεκτρονικά ελεγχόμενος...
ένας εν υπνώσει πράκτορας. Ξόδεψε 11 ημέρες νοσηλευόμενος για μια απλή αδιαθεσία για την οποία, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα χρειαζόταν περισσότερο από τρεις ημέρες νοσηλείας».
Ενδιαφέρον έχει επίσης πως ο τότε διευθυντής της CIA, ο διαβόητος Ρίτσαρντ Χελμς, είχε αναφέρει στην Επιτροπή Γουόρεν τα εξής σχετικά με τη χρήση της Κυβερνητικής στους ανθρώπους: «Η Κυβερνητική μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη διαμόρφωση του παιδικού χαρακτήρα και στην έγχυση πληροφοριών στο ανθρώπινο μυαλό. Πρόκειται για μια απίστευτα αποτελεσματική μέθοδο για την κατασκευή κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε όλες τις λειτουργίες, τις οποίες αποκαλούμε “διαδικασίες ελέγχου της ανάπτυξης κι εξέλιξης” του ατόμου».

Τελικά ποιος σκότωσε τον πρόεδρο Κένεντι;
Ένας «δολοφόνος μιας χρήσης» που κατασκεύασε το πρόγραμμα MK-ULTRA της CIA; Οι φανατικοί αντι-καστρικοί; Η Μαφία; Η KGB; Ο στρατός; Μία μυστική ομάδα πλουσίων δεξιών εξτρεμιστών; Ή μια διαπλοκή όλων αυτών; Υπάρχουν άλλωστε στοιχεία που ενοχοποιούν κάθε μία από τις προηγούμενες ομάδες.


ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΩΝΙΑ ΤΟΥ Α.ΛΙΝΚΟΛΝ!!

Υπάρχει τάξη μέσα στο χάος. Υπάρχει γεωμετρική ακρίβεια μέσα στην παραδοξότητα. Υπάρχει επανάληψη της Ιστορίας. Και μάλιστα με τον πιο συνταρακτικό τρόπο.

Τα γεγονότα του παρόντος συμβαίνουν και περνούν χωρίς να επανέρχονται. Το παρελθόν είναι στατικό και το μέλλον άγνωστο και γεμάτο εκπλήξεις. Οι κορυφαίες στιγμές του παρελθόντος ­ τα ιστορικά γεγονότα ­ θεωρούνται μοναδικές και ασφαλώς ανεπανάληπτες. Ποτέ δεν επαναλαμβάνονται ακριβώς όπως συνέβησαν. Ο πολιτισμός μας αναδεικνύει υπερβολικά τη σοβαρότητα και παρομοιάζει την Ιστορία με πρόζα. Γι' αυτό κι αν κάτι μας θυμίζει κάτι άλλο που συνέβη παλαιότερα, λέμε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ως φάρσα. Αυτά είναι δεδομένα. Προσωπικά όμως εδώ και μερικά χρόνια με απασχολεί η μαγεία των συμπτώσεων και, για να είμαι ειλικρινής, τη θεωρώ απόλυτα ιερή και εντυπωσιακά συμβολική. Αλλωστε «Ο αλχημιστής» είναι το αγαπημένο μου βιβλίο και αυτές τις ημέρες το διαβάζω για έβδομη φορά! Οταν ήμουν μικρότερος, είχα σοκαριστεί όταν διάβασα πρώτη φορά για τις εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ της δολοφονίας του Τζον Κένεντι και αυτής του Αβραάμ Λίνκολν. Οταν πριν από λίγες ημέρες είδα το ίδιο κείμενο σε κάποιο περιοδικό, το γεγονός ήταν αφορμή για μια έκρηξη από συνειρμούς. Δείτε όμως το ίδιο το κείμενο. Περιέχει 13 συμπτώσεις: 

«Ο Αβραάμ Λίνκολν εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1846.
Ο Τζον Κένεντι εκλέχθηκε στο Κογκρέσο το 1946.
Ο Αβραάμ Λίνκολν εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 1860.
Ο Τζον Κένεντι εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 1960.
Και οι δύο πρόεδροι δολοφονήθηκαν Παρασκευή.
Και οι δύο πρόεδροι πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.
Και των δύο οι σύζυγοι ήταν παρούσες.
Και των δύο οι γραμματείς τούς είχαν προειδοποιήσει να μην πάνε εκεί όπου δολοφονήθηκαν ­ στο θέατρο και στο Ντάλας αντίστοιχα.
Η γραμματέας του Λίνκολν ονομαζόταν Κένεντι.
Η γραμματέας του Κένεντι ονομαζόταν Λίνκολν.
Και οι δύο δολοφονήθηκαν από Νοτίους.

Και τους δύο διαδέχθηκαν στην προεδρία Νότιοι με το όνομα Τζόνσον.
Ο Αντριου Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον Λίνκολν, γεννήθηκε το 1808.
Ο Λίντον Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον Κένεντι, γεννήθηκε το 1908.
Ο Τζον Ουάιλκς Μπουθ, που δολοφόνησε τον Λίνκολν, γεννήθηκε το 1839.
Ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ, που δολοφόνησε τον Κένεντι, γεννήθηκε το 1939.
Ο Μπουθ έφυγε από το θέατρο και πιάστηκε σε μια αποθήκη.
Ο Οσβαλντ έφυγε από την αποθήκη και πιάστηκε σε ένα θέατρο.
Ο Μπουθ και ο Οσβαλντ δολοφονήθηκαν πριν τις δίκες τους».
Τελικά, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το τυχαίο; Είναι οι συμπτώσεις τόσο αθώες όσο νομίζουμε ή μήπως μας βολεύει να τους αποδίδουμε την ελαφρότητα που τους αποδίδουμε; Θα μπορούσε η Ιστορία γενικότερα να αρχίσει να αναλύεται με βιολογική μεθοδολογία; Υπάρχει δηλαδή «ιστορικό DNA»; Υφίσταται η κλωνοποίηση της Ιστορίας; Είναι οι προηγμένες εξισώσεις της θεωρίας του χάους οι αόρατες ράγες πάνω στις οποίες κινείται το τρένο των γεγονότων; Πολλοί επιστήμονες εικάζουν πως ναι! Αν ένας υπερυπολογιστής προσομοιώσει την Ιστορία, θα ανακαλύψει τέλεια μαθηματικά κάτω από τη ροή των περιστατικών; Υπό αυτές τις συνθήκες, το μέλλον είναι προβλέψιμο; Είναι η Ιστορία δομημένη μουσικά; Είναι η Ιστορία ένα μακρό έργο πρόζας που παίζεται συνεχώς αντικαθιστώντας απλώς τα πρόσωπα του θιάσου; Και αν ναι, τότε γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την επανάληψη; Μια δήλωση που έκανε πριν από έξι μήνες στην εφημερίδα «The Guardian» ο συγγραφέας του έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» Εντουαρντ Αλμπι μου φάνηκε από την πρώτη στιγμή εξαιρετικά εντυπωσιακή και να που τώρα ταιριάζει εδώ: «Τα έργα μου μοιάζουν πολύ με μουσική και περιέχουν πολλές επαναλήψεις, οπότε αν δεν τα πεις όλα ακριβώς όπως πρέπει, μπορεί να βρεθείς ξαφνικά σε μια άλλη πράξη του εκάστοτε έργου».
Είναι η Ιστορία ένα έργο που ανακυκλώνεται χωρίς τέλος μέσα από συνεχόμενα μπρος-πίσω γιατί ακριβώς δεν έχουμε κατορθώσει να τα πούμε «όλα ακριβώς όπως πρέπει»;
Για όλα αυτά ίσως πρέπει να περιμένουμε ως το 2060. Γιατί ως τότε η επιστήμη, όπως και η συνείδησή μας, θα έχει κατορθώσει να εξηγήσει και να χωρέσει αντίστοιχα ένα μεγάλο μέρος του σημερινού ανεξήγητου. Αλλά και γιατί, όπως λέγεται, κάτι που γίνεται μία φορά μπορεί να μη συμβεί και δεύτερη, αλλά αν κάτι συμβεί δύο φορές, θα συμβεί σίγουρα και τρίτη! 



LSD: ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΤΗΣ CIA
Το LSD (LysergicAcidDiethylamide) ανακαλύφθηκε τυχαία το 1943 από τον Ελβετό χημικό δρ. ¶λμπερτ Χόφμαν (AlbertHofmann), έναν ερευνητή της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz. Ο δρ. Χόφμαν έκανε αυτή την ανακάλυψη στη πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, 300 μόλις χιλιόμετρα από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντάχαου, όπου οι Ναζί γιατροί πραγματοποιούσαν χωρίς καμία αναστολή πειράματα χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων μεσκαλίνης καθώς και εγχειρίσεις εγκεφαλικών εμφυτευμάτων στους δύστυχους κρατουμένους τους, που ούτως ή άλλως ήταν αναλώσιμοι. Αλλά δεν είχαν ακόμη ιδέα για τη δύναμη του LSD.
Στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί ο δρ. Χόφμαν αναφέρει πως την άνοιξη του 1943, καθώς έκανε πειράματα με λυσεργικό οξύ, το οποίο προέρχεται από τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα της ουσίας κι αμέσως κυριεύτηκε από παράξενες αισθήσεις φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του… Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως είχε ανακαλύψει μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, η οποία και θα εγκαινίαζε την εποχή των τεχνητών ψυχεδελικών και της υποκουλτούρας των ναρκωτικών. 
Το LSD έφτασε στις ΗΠΑ το 1949 μέσω του δρ. Μαξ Ρίνκελ (MaxRinkel), που είχε έδρα τη Βοστόνη. Ο Ρίνκελ ήταν ένας πρόσφυγας από την Ναζιστική Γερμανία. Μαζί με τον δρ. Ρόμπερτ Χάιντ (RobertHyde) έβαλαν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού προγράμματος έρευνας του LSD στο Ινστιτούτο Ψυχοπαθολογίας της Βοστόνης, το οποίο συνδέονταν με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι δυό τους πειραματίζονταν αρχικά στη χρήση του LSD ως θεραπεία για τους σχιζοφρενείς. Μάλιστα ο δρ. Χάιντ ήταν ο πρώτος Αμερικανός που δοκίμασε LSD, λαμβάνοντας 100 μικρογραμμάρια της ουσίας, τη μισή δόση από εκείνη που πρωτοδοκίμασε κατά λάθος ο δρ. Χόφμαν. Σύμφωνα με τους συνεργάτες του ο δρ. Χάιντ έγινε ξαφνικά ανταγωνιστικός και προκλητικός, όσο βρισκόταν υπό την επήρεια της ψυχεδελικής ουσίας. Το 1957 ο δρ. Χάιντ μετέφερε την ερευνητική ομάδα και το εργαστήριό του στο Πρόβιντενς, όπου έστησε ένα εργαστήριο πολυτελείας με μπαρ και φλίπερς –όλα βεβαίως με τη χρηματοδότηση της CIA
Το 1950 εμφανίστηκε το πρώτο επιστημονικό άρθρο για το LSD στη Αμερικανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση (AmericanPsychiatricJournal). Το κοινό πληροφορήθηκε τότε πως το LSD ήταν μια νέα ψυχιατρική θεραπεία, που θεράπευε από αλκοολισμό μέχρι σχιζοφρένεια. Αργότερα το LSD έγινε επίκεντρο του αντιπολεμικού κινήματος, της μουσικής ροκ ΅νΆ ρολ και μιας ολόκληρης υποκουλτούρας, της ψυχεδέλιας. 
Πολύ πριν όμως αυτό το «μαγικό χάπι» κάνει την εμφάνιση του ανάμεσα στη νεολαία του Δυτικού κόσμου, και γίνει το σήμα κατατεθέν της κουλτούρας των «παιδιών των λουλουδιών», η CIA φρόντισε να το αξιοποιήσει δεόντως σε μια σειρά από ανορθόδοξες επιχειρήσεις και πειράματα. Το λιγότερο ένας άνθρωπος αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, αφού χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα ως πειραματόζωο σΆ ένα από τα πειράματα με LSD της CIA, πέφτοντας από ένα παράθυρο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πρακτόρων της μυστικής υπηρεσίας που τον παρακολουθούσαν. Ένας μεγάλος αριθμός από άλλα ανυποψίαστα θύματα-πειραματόζωα, έχασαν μονίμως την επαφή τους με την πραγματικότητα ή κατέληξαν στη σχιζοφρένεια. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, σε μια εποχή που μεσουρανούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, φρόντισε να αξιοποιήσει αυτό το νέο «θαυματουργό χάπι» σε μια σειρά από μυστικά πειράματα ελέγχου του νου (MindControl), κάτω από την κωδική ονομασία MK-ULTRA.




ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MK-ULTRAMINDCONTROL ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Η δεκαετία του 1950 υπήρξε αναμφίβολα η χρυσή εποχή της Αμερικής. Ήταν η εποχή του αμερικανικού ονείρου. Το Χόλιγουντ γνώριζε τις πρώτες μεγάλες του δόξες με τις καουμπόικες ταινίες του Τζον Γουαίην, ενώ το μπέηζμπολ μεσουρανούσε. Οι αμερικανικές πόλεις δεν είχαν ακόμη μολυνθεί και υποβαθμιστεί. Η εγκληματικότητα ήταν περιορισμένη. Ο ιδεαλισμός κρατούσε καλά. Το ίδιο και το μοντέλο της αμερικανικής οικογένειας. Υπήρχε εμπιστοσύνη στην πρόοδο και μια αισιοδοξία για το μέλλον. Κι όμως, αυτή την φαινομενικά ειδυλλιακή εποχή μπήκαν τα θεμέλια μιας μεγάλης συνωμοσίας, που βασίστηκε στη διαπλοκή της CIA με μυστικά προγράμματα MindControl
Το Σεπτέμβριο του 1950 ο Έντουαρντ Χάντερ (Edward Hunter), ένας πράκτορας της CIA που εργαζόταν ως δημοσιογράφος, δημοσίευσε πληροφορίες ότι οι κομουνιστές Κινέζοι χρησιμοποιούσαν τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου» σε Αμερικανούς αιχμαλώτους του πολέμου της Κορέας. Η CIA γοητεύτηκε από αυτή την ιδέα και προσπάθησε να υποκλέψει τα μυστικά αυτής της τεχνικής από τους Κινέζους κομμουνιστές. 
O τότε διευθυντής της CIA ¶λεν Γ. Ντάλες (AllenWelshDulles) ήταν ένθερμος υποστηρικτής της προώθησης προγραμμάτων που αποσκοπούσαν στην ανάπτυξη τεχνικών «πλύσης εγκεφάλου» και ελέγχου του νου. Στις 10 Απριλίου του 1953, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ο νεοδιορισθείς διευθυντής της CIA έκανε λόγο για το «πόσο είχε προσχωρήσει η μάχη για το ανθρώπινο μυαλό στη Σοβιετική Ένωση». Ο ίδιος προειδοποίησε πως το ανθρώπινο μυαλό είχε ήδη καταντήσει ένα «εύπλαστο παιχνίδι» και πως οι κομουνιστές είχαν αναπτύξει μυστικά «τεχνικές διαφθοράς του εγκεφάλου». Στη ίδια ομιλία ο Ντάλες αναφέρθηκε στο πώς ο εγκέφαλος ορισμένων ατόμων, που έχουν υποστεί τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου», μπορεί να χάσει την ικανότητα να ελέγχει τις σκέψεις του, να επαναλαμβάνει σκέψεις που του έχουν σκόπιμα εμφυτευτεί και τελικά να υποταχθεί στις επιθυμίες κάποιου καθοδηγητή.
Τρεις μέρες αργότερα, στις 13 Απριλίου του 1953, ο Ντάλες ενέκρινε τη δημιουργία του MK-ULTRA, μιας αλυσίδας προγραμμάτων Mind Control, στα οποία ενεπλάκησαν πράκτορες και ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό της CIA. Το MK-ULTRA είναι η κωδική ονομασία ενός μεγάλου προγράμματος Mind Control, που σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA, ήταν ένα πρόγραμμα-ομπρέλα που κάλυπτε τη χρηματοδότηση μιας σειράς από άλλα ευαίσθητα προγράμματα «διαχείρισης συμπεριφοράς», τα οποία ανέπτυσσε η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, τους Σκοτσέζους τέκτονες ακόμη και με τους πρώην Ναζί επιστήμονες. 
Όλα υποτίθεται πως ξεκίνησαν ως αντίδραση στα επιτεύγματα των κομουνιστών πάνω στις τεχνικές «πλύσης εγκεφάλου». Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Ρίτσαρντ Χελμς (RichardHelmsανέλαβε διευθυντής της CIA, οι έρευνες και οι γνώσεις των Αμερικανών πάνω στο Mind Controlπροχώρησαν πολύ περισσότερο από τις αντίστοιχες των κομμουνιστών αντιπάλων τους. Ο Ρίτσαρντ Χελμς ήταν Ο ¶νθρωπος Που Κρατούσε τα Μυστικά, σύμφωνα με τον χαρακτηριστικό τίτλο που έδωσε στην βιογραφία του ο αμερικανός συγγραφέας ThomasPower. Ο Χελμς ήταν ουσιαστικά αυτός που επένδυσε πολλά στο MK-ULTRA, ένα μυστικό πρόγραμμα που στόχευε στον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς με τη βοήθεια της χρήσης «χημικών και βιολογικών ουσιών», δικαιολογώντας μάλιστα κάποιες σημαντικές ανήθικες πλευρές του προγράμματος με τη «λογική» του στυλ «εμείς δεν είμαστε πρόσκοποι»!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η ονομασία αυτού του προγράμματος αποτελεί παραλλαγή του ULTRA, που ήταν ένα πρόγραμμα κατασκοπείας στη ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του ΒΆ Παγκοσμίου Πολέμου, για την επιτυχία του οποίου οι βετεράνοι κατάσκοποι των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ δίκαια αισθάνονταν περήφανοι.
Το μυστικό πρόγραμμα ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς της CIA, ξεκίνησε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ακολουθώντας αρχικά μεθόδους που είχαν πρωτοχρησιμοποιήσει οι Σοβιετικοί και οι Κινέζοι. Το ΜΚ-ULTRA, που ξεκίνησε τυπικά στις 13 Απριλίου του 1953, ενέπλεξε τη CIA σΆ έναν μεγάλο αριθμό από πειράματα, που έγιναν πάνω σε ανυποψίαστους ανθρώπους. Μετά ωστόσο τον απροσδόκητο θάνατο ενός από τους επιστήμονες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα (ο δρ. Φρανκ Ολσεν αυτοκτόνησε μια βδομάδα μετά τη δοκιμή ποσότητας LSD), οι Εσωτερικοί Ερευνητές της CIA προειδοποίησαν για τους κινδύνους των πειραμάτων, τα οποία φαίνεται ότι διεξήχθησαν τουλάχιστον έως το 1963, οπότε και υποτίθεται πως διακόπηκαν. 
Το 1955 ένα μνημόνιο συνόψιζε ως εξής τους βασικούς στόχους του ΜΚ-ULTRA, που χρησιμοποιούσε ως βασικό εργαλείο του το LSD και άλλες ψυχότροπες ουσίες:

  • Αύξηση των διανοητικών δραστηριοτήτων και αντιλήψεων.
  • Προώθηση παράλογων σκέψεων και παρορμήσεων σε σημείο ώστε ο αποδοχέας τους να καταστεί αναξιόπιστος στο κοινό.
  • Πρόληψη του φαινομένου τοξικότητας του αλκοόλ (μέθη).
  • Παραγωγή συμπτωμάτων γνωστών ασθενειών, που ωστόσο μπορούν να αντιστραφούν, ώστε να γίνει δυνατή η προσποίηση μιας ασθένειας.
  • Αύξηση της ικανότητας ενός ατόμου να αντέχει τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και τους καταναγκασμούς κατά τη διάρκεια της επώδυνης διαδικασίας που αποκαλείται «πλύση εγκεφάλου».
  • Δημιουργία αμνησίας, σοκ και σύγχυσης για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.
  • Δημιουργία καταστάσεων συνεχόμενης ευφορίας.
  • Πρόκληση διανοητικής σύγχυσης, το θύμα της οποίας να μην μπορεί να αποκαλύψει την αιτία της.
  • Ελάττωση της επιθυμίας και της αποτελεσματικότητας της εργασίας ενός ατόμου.
  • Εξασθένιση της ικανότητας οπτικής και ακουστικής αντίληψης, κατά προτίμηση χωρίς μόνιμες βλάβες.



Όλα αυτά αποτελούσαν ασφαλώς αποτελέσματα της επίδρασης του LSD στον εγκέφαλο των ανθρώπινων-πειραματόζωων του προγράμματος ΜΚ-ULTRA.
Ο ¶μπι Χόφμαν (AbbieHofmman), ένας φημισμένος ακτιβιστής της δεκαετίας του 1960, αναφέρει στην αυτοβιογραφία του Soon tobeaMajorMotionPicture(1980) πως δοκίμασε για πρώτη φορά LSD μέσω ενός φίλου του που εργαζόταν ως ψυχολόγος στον αμερικανικό στρατό και συμμετείχε σε «μυστικά πειράματα LSD». Ο ψυχολόγος είχε αποκαλύψει στον Χόφμαν πως εργάζονταν σε «ένα μυστικό κυβερνητικό πρόγραμμα» και ότι «μόνον ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν σε τι αποσκοπούσε». Αυτός ο παλιός φίλος εφοδίαζε τον Χόφμαν με ψυχεδελικές ουσίες, που προέρχονταν από τα μυστικά προγράμματα της CIA. «Λέγε ό,τι θέλεις για τη CIA, αλλά το σίγουρο είναι πως έχει τα πιο απίθανα ναρκωτικά!» παραδέχτηκε στο βιβλίο του ο Χόφμαν. 
Μέχρι το 1963 το πρόγραμμα ΜΚ-ULTRA καταπιάστηκε με τη χορήγηση LSD σε στρατιώτες και πολίτες των ΗΠΑ. Μάλιστα λέγεται ότι στα πλαίσια του ΜΚ ULTRA έγιναν πειράματα ακόμη και σε παιδιά, τα οποία προέρχονταν από το Μεξικό και τη Νότιο Αμερική, με σκοπό την παραγωγή σούπερπρακτόρων! Το LSD και τα άλλα ισχυρά ναρκωτικά, που χορηγούνταν κάτω από πίεση στα θύματα των πειραμάτων, είχαν ως στόχο την «πλύση εγκεφάλου» τους, μέθοδο που έχει σχέση και με το γνωστό «ορό της αλήθειας». Το πρόγραμμα αυτό βοηθήθηκε σημαντικά με την ανακάλυψη νέων χημικών ουσιών, οι οποίες καθιστούσαν πολύ ελκυστική την προοπτική να «καθαριστεί» το μυαλό του θύματος και να επαναπρογραμματιστεί στη συνέχεια, ώστε να γίνει τέλειος «ρομποτικός πράκτορας»! Ένα από τα υποπρογράμματα του ΜΚ ULTRA ήταν και το σχέδιο ARTICHOKE (Αγκινάρα), που στόχευε στην «κατασκευή» ανθρώπων με «πλυμένο μυαλό», χωρίς συναισθήματα, ηθικούς φραγμούς κι ενοχές, κοντολογίς ιδανικούς δολοφόνους, οι οποίοι θα σκότωναν με μια απλή διαταγή. Τέτοιους κατασκευασμένους δολοφόνους τούς χρησιμοποιούσαν μονάχα μια φορά. Αφού εκτελούσε την αποστολή του ο «δολοφόνος μιας χρήσης» εξολοθρευόταν από κάποιον άλλο «δολοφόνο μιας χρήσης». Αυτό φαίνεται πως συνέβη και στην περίπτωση της δολοφονίας του προέδρου Κένεντι.

TO BALTAZARblogspot ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ 
ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ, ΟΤΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ,
ΑΛΛΟΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ Κ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ... 
 Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δολοφονήθηκε ο Κένεντι. Ίσως αυτό το βίντεο δίνει μια ιδέα...



ΠΗΓΗ: ιντερνετ.......











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου